01. "Alexis nie lubi jak się na niego krzyczy"

perspektywa Alexisa

- Daj mi poprowadzić.

- Nie - odpowiedziałem spokojnie, chociaż już powoli zaczynałem tracić cierpliwość.

  Odkąd tylko wyjechaliśmy z Barcelony, David zaczął jęczeć, że chce prowadzić. Nawet nie wiedziałem, w którym momencie zamienił się z Pique miejscami, tak, że teraz siedział na miejscu pasażera, a Pique z tyłu. Myliłem się co do niego. On wcale nie był najlepszy.

  - Dlaczego? - zapytał, przekrzywiając dziwnie głowę.

  Nie potrafiłem zrozumieć, jak którakolwiek dziewczyna mogła go zechcieć.

  - Po pierwsze wypiłeś najwięcej z nas wszystkich - zacząłem wyliczać, patrząc na drogę. - Po drugie ja wypiłem najmniej, po trzecie samochód jest mój i nikt inny nie będzie nim kierował, jasne?

  Nie wiedziałem, co on sobie w ogóle myślał. Moje nowiutkie bielutkie Audi należało do mnie i zabiłbym każdego, kto tylko by je dotknął. I tak mieli szczęście, że pozwoliłem im w nim siedzieć.

  Włączyłem radio, chcąc zagłuszyć jego natrętny głos. David najwyraźniej się obraził (taa, coś nowego), bo odwrócił głowę i z naburmuszoną miną patrzył przez okno.

  Pokręciłem głową, ale nie odezwałem się ani słowem. Czasami zastanawiałem się dlaczego ja właściwie się z nimi przyjaźniłem. Jeden gorszy od drugiego i tylko ja z naszej trójki byłem najnormalniejszy.

  Nie wiem jak długo jechaliśmy, ale powoli zaczynało mi się to nudzić. Zacząłem rozglądać się na boki. Zauważyłem kilka prostytutek, które tylko uświadomiły mi, że wczoraj nikogo nie zaliczyłem.  Westchnąłem w duchu, jednak nie odezwalem się słowem. Wiedziałem, że to nic nie da. Villa jest za bardzo świętoszkowaty, a Pique spał w najlepsze. Chociaż gdybym go obudził...

  Ledwie zdążyło mi to przejść przez myśl, a zobaczyłem anioła. Blondwłosa dziewczyna stała przy drodze z wyciągniętym kciukiem i kartonem. Natychmiast przyhamowałem, co wywołało oburzenie Davida.    Nie zwracając na niego uwagi, patrzyłem na karton, który dziewczyna trzymała w ręce.

  W pierwszej chwili nie ogarnąłem o co chodzi. Kto normalny pisze coś na kartonie? Zrozumiałbym na kartce, ale na kartonie? I to z tego, co udało mi się zauważyć na kartonie po butach! Nie zauważyłem, co tam pisało, bo mój wzrok szybko powrócił do jej kusego stroju. Krótka spódniczka, ukazująca długaśne nogi i skromna bluzka, uwydatniająca jej średniej wielkości piersi.

  Jeszcze mocniej nacisnąłem hamulec, jednak zaraz dostałem po głowie. Nie musiałem się odwracać, żeby wiedzieć, czyja to sprawka. Tylko jak on śmiał mnie uderzyć? Moja idealna fryzura poszła się ekhem... Nie nadawała się do niczego!

  - Dlaczego to zrobiłeś? - zapytałem z oburzeniem, patrząc na Villę.

  - Nie mamy czasu na postoje - oznajmił ze spokojem, a we mnie się zagotowało. A musicie wiedzieć, że nie łatwo jest mnie wyprowadzić z równowagi.

  - Zniszczyłeś mi fryzurę!

  - Daj spokój!

  - Sam daj spokój! Wiesz ile czasu ją układałem? - warknąłem oburzony tym, że on się w ogóle nie przejął tym, co zrobił. Co za bałwan!

  - Chłopaki, możecie trochę ciszej? - zapytał zaspanym głosem Pique, którego najwyraźniej musiały obudzić nasze wrzaski. 

  Rzuciłem mordercze spojrzenie Davidowi i nie odezwałem sie ani słowem. Zawiozę go na ten jego durny ślub i niech spada. Już nie jest moim przyjacielem. 

  Podgłośniłem radio i zacząłem śpiewać razem z Danim Martinem. Kiedy doszliśmy do refrenu spojrzałem na człowieka, który od kilku minut nie był moim przyjacielem i z ogromną satysfakcją zaśpiewałem proste słowa. 

  - Ya nada volvera a ser como antes *.

  - Co ty robisz? - zapytał mnie, ale spojrzałem na niego z pogardą i odwróciłem wzrok na drogę. 

  Mógł spadać. Nie miałem zamiaru odzywać się do kogoś, kto zniszczyl mi moją fryzurę. No powiedzcie sami, czy potrafilibyście wybaczyć coś takiego?

  Minęło zaledwie kilka piosenek, kiedy nagle moje kochane autko zaczęło zwalniać. Zdezorientowany przycisnąłem mocniej gaz, jednak niewiele to dawało. 

  - W takim tempie to na pewno dzisiaj dojedziemy na miejsce - mruknął David. 

  Miałem się odezwać i coś mu powiedzieć, ale wtedy sobie uświadomiłem, że z nim nie rozmawiam. 

  - Co jest? - zapytał Gerard, wychylając się między siedzeniami. 

  Jemu mogłem powiedzieć. On znów był moim najlepszym przyjacielem!

  - Chyba benzyna się skończyła. 

  - Co?! - ryknął David, a ja tylko podrapałem się po głowie. 

  Bo to moja wina, że nikt nie pomyślał, żeby zatankować?

  - Alexis, przypomnisz mi, dlaczego ja się z Tobą przyjaźnię? 

- David, nie zaczynaj - powiedział Gerard, kładąc mi pocieszająco rękę na ramieniu. 

  Wspominałem już, że on był moim najlepsiejszym przyjacielem? Lepsiejszego nie znajdziecie.

  - To tylko kilka kilometrów - wzruszyłem ramionami, patrząc na Bellę, którą trzymałem właśnie w rękach. 

  Nie mogłem jej zostawić samej na pastwę losu. Gdybym mógł, to zabrałbym też samochód, ale pomimo tego, że codziennie ćwiczę na siłowni nie miałem siły żeby go wziąć na plecy. A na dodatek nie miałem żadnej liny, bo inaczej bym go za soba pociągnął. Widziałem, jak robili to w telewizji. Bułeczka z masełeczkiem. 

  - Za dwieście metrów skręć w lewo. 

  - Dzięki, Bella - powiedziałem, uśmiechając się lekko. - Miło się z tobą rozmawia. 

  To była najwspanialsza kobieta, jaką poznałem w życiu! Tylko ona potrafiła mnie zrozumieć i tylko ona mogła mnie prowadzić przez życie.

  - Alexis, zdajesz sobie sprawę, że to jest zwykłe urządzenie i ona wykonuje twoje polecenia? - zapytał Villa. 

  - Gdybym z tobą rozmawiał, to bym ci powiedział, że nie masz prawa obrażać Belli - powiedziałem, odwracając od niego wzrok. Nie miałem nawet ochoty na niego patrzeć. 

  - Właśnie, nie obrażaj jej - dodał Pique, który kroczył tuż obok mnie. 

  Byłem dumny, że miałem takiego wspaniałego przyjaciela. Chyba powinienem zacząć go doceniać i dać mu jakąś nagrodę. 

  - I co, teraz tak będziecie się zachowywać?

  - Gdybym z tobą rozmawiał, to bym ci powiedział, że tak mamy właśnie zamiar się zachowywać. 

  - I niby czym ja sobie na to zasłużyłem?

  - Gdybym z tobą rozmawiał, to bym ci...

  - Skończ z tym durnym tekstem! - ryknął David. 

  Tak mnie wystraszył, że Bella wypadła mi z rąk. Gdyby nie Gerard i jego genialny refleks, spadłaby na ziemię i zginęła. Jak on w ogóle śmiał na mnie krzyczeć?! No, no, no. Alexis nie lubi jak się na niego krzyczy. 

  - Zniszczyłeś mi fryzurę! - wydarłem się na niego, zatrzymując w miejscu. 

  Villa zaczął się śmiać, co wkurzyło mnie jeszcze bardziej. Pociągnąłem za rękę Gerarda i razem ruszyliśmy przed siebie. Nie miałem zamiaru odwracać się i patrzeć na tego człowieka. To nie był facet, tylko zwykła guma od gaci. 

  Zaczął coś do mnie mówić, jednak zagłuszył go samochód, który zatrzymał się obok nas z piskiem opon. Wystraszyłem się i przycisnąłem do piersi Bellę, po czym stanąłem wystraszony za Gerardem. Skoro taki dobry z niego przyjaciel, to niech odda za mnie życie. Ja mu pozwalam! To będzie ta nagroda dla niego!

  - I tak masz krzywy ryj, ty... Ty... Krzywy ryju! - wrzasnęło coś, a ja nie wiedziałem co robić. 

  Bo to chyba nie było do mnie, nie? Ja wiem, że może mam trochę duży nos, ale krzywy ryj? Co to, to nie. Wychyliłem się ostrożnie zza pleców Pique. Swoją drogą, on idealnie nadawał się na tarczę. 

  Jakie wielkie było moje zdziwienie, gdy zamiast gangstera zobaczyłem mojego pięknego, blondwłosego anioła! Na mojej twarzy momentalnie pojawił się szeroki uśmiech. Takie niespodzianki to ja lubię. I to nawet bardzo. 

  Wszystko jednak nieco przyblakło, gdy zauważyłem, że na twarzy Pique pojawił się podobny uśmiech. 

  Hej, Ger, pamiętasz, że jesteś moim najlepszym przyjacielem?

* Już nic nie będzie takie jak wcześniej ( El canto del loco - Ya nada volvera a ser como antes)

***

Mam nadzieję, że pierwszy rozdział nie zawiódł Waszych oczekiwań. 

Jeżeli ktoś chciał być informowany, ale nie znalazł się na liście niech się tam dopisze. 

Kolejny pojawi się za tydzień.