02. Dlaczego gadasz sam do siebie?

    - Zapomnijcie o tym - powiedziałem, patrząc na dwójkę moich przyjaciół.
    Wiedziałem, że do ich pustych główeczek nadszedł pomysł, aby przygarnąć i przelecieć blondynkę, która wyglądała na pokrzywdzoną przez los. Lepiej będzie, jeśli zostawimy ją tutaj.
    - Niby o czym? - zapytał Pique, ten który ze mną rozmawiał.
    - O tym, aby ją zabrać ze sobą.
    - Villa, jesteś wielki! Naprawdę. Nawet ja bym na to nie wpadł - odezwał się Alexis z szerokim uśmiechem na twarzy. - Znowu możesz być moim przyjacielem.
    - Dzięki. Moje życie znowu nabrało kolorów - powiedziałem złośliwie i ruszyłem do przodu. - Dalej, bo mi się na ślub śpieszy!
    - Ślub? Jaki ślub?! - odezwała się blondynka. - Kocham śluby, tylko szkoda, że właśnie rzucił mnie chłopak - dodała i zrobiła smutną minkę.
    - Nasz przyjaciel postanowił ożenić się z psem - zaśmiał się Alexis, który po sekundzie zwijał się ze śmiechu. - NIE BIJ MNIE, TY NIE WYRUCHAŁA PAŁO!
    - To ty nie obrażaj mojej Zarity. I nie jestem pałą!
    - Zarity? Rzeczywiście, jak pies - roześmiała się blondynka. Na szczęście opanowałem się i nie uderzyłem jej, bo nie ruszam kobiet. A przydałoby się, bo miała niewyparzony jęzor. - Jestem Maya.
    - Miło nam! - powiedzieli równocześnie Gerard i Alexis.
    Oboje zmierzyli się wzrokiem i po chwili uśmiechnęli się do blondynki, która nie zwracała na nich uwagi.
    - Naprawdę bardzo miło się rozmawia, ale my musimy iść na stację - powiedziałem, uśmiechając się lekko.
    - Maya, mój aniele.. - wyszeptał Alex z diabelskim uśmiechem. - Gdzie się wybierasz?
    - Do Granady.
    - O, to się świetnie składa - odpowiedział, spoglądając w jej stronę. - My również. W moim samochodzie znajdzie się miejsce dla takiej kobiety, jak ty. Jedynie wyrzucimy Ville - dodał po chwili.
    - To ostatnia rzecz jaką zrobimy! Nie bierzemy jej i ruszcie się, proszę.
    Chciałem ruszyć do przodu, lecz Gerard i Alexis stali wpatrzeni w dziewczynę i nie chcieli odejść.
    - Dobra, niech będzie - powiedziałem po chwili czekania.
    Musiałem się zgodzić, bo inaczej ta dwójka by się nie ruszyła, a ja nie zdążyłbym na własny ślub. Zarita by mnie zabiła.
    Po pół godzinie dotarliśmy wreszcie na stację, co mnie bardzo ucieszyło. Gerard poszedł załatwić benzynę, a ja z Alexem ruszyliśmy w stronę łazienek.
    Kiedy wychodziłem z ubikacji usłyszałem głos Alexisa, który stał przed lustrem i poprawiał włosy.
    - Nie martwcie się, tatuś zaraz doprowadzi was do porządku - powiedział, uśmiechając się szeroko.
    - Dlaczego gadasz sam do siebie? - zapytałem, podchodząc do niego.
    - Nie do siebie, tylko do włosów. To jest różnica - westchnął i przewrócił oczami. - Powinieneś je przeprosić.
    - Nie będę przepraszał twoich włosów!
    - Jeśli nie chcesz z nimi rozmawiać, to kup odżywkę. Powinny być zadowolone - powiedział i wyszedł z łazienki.
    Stanąłem jak wryty przed lustrem i spojrzałem w nie. Czy ja naprawdę mam przeprosić włosy, czy to jakiś chory żart?
    Wyszedłem na zewnątrz i podszedłem do Pique i blondynki, którzy na nas czekali. Nigdzie nie widziałem Alexisa, ale nawet mnie to ucieszyło. Jak najdalej od tego świra!
    - David.. Maya właśnie mi opowiadała jak zerwał z nią chłopak. Nie wiem, jak można wyrzucić taką kobietę - westchnął i przygarnął ją do siebie. - Ma tyle do zaoferowania - dodał i spojrzał na jej piersi oraz pupę.
    - Tak, na pewno - pokiwałem głową i chciałem wracać, ale Gerard mnie zatrzymał. - Co znowu?
    - Zapomnieliśmy pieniędzy i nie mamy paliwa - powiedział, chowając się za dziewczynę. - Tylko nie krzycz.
    - CO?! CHCESZ MI POWIEDZIEĆ, ŻE NIE WZIĘLIŚCIE PIENIĘDZY Z SAMOCHODU?!
    - No tak, ale ty je masz, prawda?
    - Zginiecie beze mnie - westchnąłem i skierowałem się w stronę sklepu, by zapłacić.

    Kiedy wreszcie udało nam się kupić benzynę ruszyliśmy w drogę powrotną. Przypomniałem sobie, że Zarita na pewno się martwi i postanowiłem do niej zadzwonić.
    - Cześć, Zar - przywitałem się, kiedy odebrała. - Kochanie, mam problem.
    - Cześć, Kochanie. Co się stało? - zapytała z wyraźnym zaniepokojeniem w głosie. - Nie powinieneś być teraz w samolocie?
    - Spóźniłem się na samolot i jadę z chłopakami samochodem. W nocy powinniśmy być już na miejscu - powiedziałem, mając nadzieje, że Zarita się nie wścieknie.
    - CO?! David.. Jak mogłeś spóźnić się na samolot?
    - No bo.. Bo Gerard i Alexis zrobili mi wieczór kawalerski.
    - Patrz, zaraz się zsika ze strachu - usłyszałem śmiech Gerarda, który szedł za mną razem z Alexisem i Mayą. - Zaraz jej powie, że jak przyjedziemy, to może nas za to wykastrować. Facet bez jaj!
    - Myślisz, że oni kiedyś.. No wiesz - powiedział Alex, ruszając charakterystycznie brwiami.
    - Tak! - krzyknąłem do nich i po chwili dodałem do telefonu. - Przepraszam, naprawdę. Obiecuje, że już niedługo będziemy na miejscu, tylko nie bądź zła. Wiesz, że cię bardzo mocno kocham.
    - Ja ciebie też, Misiu, ale umawialiśmy się, że dotrzesz trochę wcześniej. Czy twoi przyjaciele muszą za każdym razem coś zepsuć?
    - To ostatni raz, Zarita.
    - To pies, a nie kobieta! - krzyknął Alexis a pozostała dwójka głośno się roześmiała. - David, daruj sobie tą śmieszną rozmowę.
    - Zostawcie mnie w spokoju! - warknąłem głośno. Zaczynałem mieć ich serdecznie dość. - Zar, jesteś tam jeszcze? Zarita? Kochanie? - zapytałem, jednak odpowiedziała mi tylko głucha cisza.
    - Pies się wkurzył - powiedział Pique.
    - Dzięki bardzo. Przez was pokłóciłem się z narzeczoną, spóźniam się na własny ślub i na dodatek muszę znosić wasze głupie komentarze.
    - Nie martw się tą kłótnią. Psy zawsze wracają do swojego pana - odezwał się Alexis z szerokim uśmiechem na twarzy.
    - Alexis, jesteś..
    - Daj spokój, David - powiedziała Maya, kładąc swoją rękę na moim ramieniu. - Jest zabawnie!
    - Aż za bardzo - westchnąłem i oddaliłem się od nich trochę.
    Jeśli chcą ciągle mi dokuczać, to niech to robią, ale niech zostawią moją Zaritę w spokoju.

***

Przepraszam, że dopiero dzisiaj, ale wczoraj miałam studniówkę.

Przepraszam też za ten syf na górze, bo to na pewno nie spełnia waszych oczekiwań.