04. Przywiąże się was do tylnego zderzaka i będziecie biec.

 [Perspektywa Mayi]

  Ja to mam nieziemskie szczęście. Złapałam stopa i to jeszcze z trzema przystojniakami. Szczególnie jednym, na którego widok, kolana same mi się uginały. Hmmm, te oczy, urocza bródka i jak słodko się denerwował!

 Ciągle mnie zagadywali i rozśmieszali, prawili komplementy i pochlebiali. Normalnie życie jak w Madrycie. A tak właściwie, to dlaczego w Madrycie?

   - Ej, chłopaki, dlaczego mówi się ‘życie jak w Madrycie’? Dlaczego nie w Barcelonie, Paryżu czy Mediolanie? – zapytałam i spojrzałam na każdego po kolei. Alexis siedział za kierownicą i co chwila spoglądał na swoją Bellę, seksowny David na wpół leżał i przymykał oczy, chciał się odciąć od nas, nie ładnie tak Davidku, a Gerard gładził po skorupie Edwarda.

   - No właśnie, dobre pytanie. – zerwał się od razu Pique. – Madryt to stolica, najwspanialszego państwa na świcie. – sam sobie odpowiedział.

   - Chile to najwspanialsze państwo na świecie! – zapiszczał Alexis. – Prawda Bello? – pogłaskał swoją nawigacje. 

   - Wcale nie! – obrońca był gotowy stawać do bitki.

   - Zmieńcie temat, co? Chcę was obu żywych… Albo i nie. Pozabijajcie się.  – zamruczał Villa, przecierając oczy.

   - Porozmawiajmy o naszych pupilkach. – odezwał się Gerard, w pełni zadowolony z tego pomysłu.

   - Ty masz Edwarda, Alexis ma Bellę, a ja kupię sobie psa. Najlepiej takiego dużego. – wyszczerzyłam się. – Nazwę go Jacob! – dorzuciłam szybko.

   - No i zaprzyjaźni się z Zaritą! – palnął Sanchez. – Ma imię jak pies, więc może się z psem przyjaźnić. – wzruszył ramionami.

   - Możecie w końcu przestać?! – huknął przyszły pan młody.

   - A wy kupicie sobie kota! Nad imieniem dla niego jeszcze pomyślimy, ale jedno jest pewne! Zarita z Jacobem, będą go wspólnie gonić! – wyszczerzył się Chilijczyk, a wtedy David ciężko westchnął, odwrócił się i spojrzał na mnie.

   - Mayu, bądź tak dobra i pomóż mi ich zakneblować i wrzucić do bagażnika! – wyjęczał.

   - O nie, nie, nie! – zareagował Alex. – Wieziemy cię na ślub, a ty takie coś wygadujesz, a poza tym, to mój bagażnik jest za mały, na mnie i tego wielkoluda! – krzyknął.

   - Że ja wielkolud?! – wrzasnął Pique.

   - Nie, krasnoludek! – prychnął Sanchez.

   - Panowie, to się da rozwiązać. Przywiąże się was do tylnego zderzaka i będziecie biec. – widać było, że nasz przystojniaczek postawił teraz na odgryzanie się.

   - Phii! – pozostali panowie zmierzyli go wzrokiem.

   - Spokojnie chłopaki. David, nie przejmuj się. – wyszczerzyłam swoje równiusieńkie i bielutkie zęby.

   - Jak mam się nie przejmować takimi baranami? – widać było, że tracił po woli cierpliwość. – Jeden gada do nawigacji, a drugi do zwykłego żółwia!

   - Ej, bo się pogniewamy! Poza tym, Edward i Bellą też mają swoje uczucia! – mówił przejęty Pique. – Spokojnie Edziu, wujcio Davidek nie chciał cię nazwać zwykłym żółwiem. – powiedział, ciągle go głaszcząc.

 Przez chwilę nastała błoga cisza. Alexis zajął się dalszym prowadzeniem swojego samochodu, David nałożył na uszy wielkie, zielone słuchawki, w których wyglądał przezabawnie. Taka kupa złomu na jego głowie. Wyglądał jak ufoludek z bajek, ale pomimo tego, nadal był bardzo pociągający. Nie wiem jak takie ciacho może się żenić. No niech mi ktoś powie!

   - Wiesz, że Maya to najpiękniejsze imię na świecie? – odezwał się Alexis.

   - Dziękuję. Inaczej bym go nie nosiła. – odparłam pewnie.

   - Ty nam powiedz, jak udało ci się tak daleko dojść? Mówiłaś, że szłaś z Barcelony, a my przygarnęliśmy cię już kawałek dalej. – wtrącił Gerard, przysuwając się po woli do mnie.

   - Taki jeden mnie zabrał, ale w pewnym momencie powiedział, że mnie nie zawiezie do Granady. Położył rękę na moim kolanie i zaczął przesuwać nią wzdłuż mojego uda! Zdenerwowałam się. Kazałam mu się zatrzymać. – mówiłam przejęta.

   - Ojej! I co zrobiłaś? – zapytaj Alexis.

   - Zaczęłam krzyczeć, a wtedy on zakrył dłonią moja buzię. Byłam zmuszona tylko do jednej rzeczy… - mówiłam, tak jakbym opowiadała jakąś straszną historię. No co? Przecież była! Co ten palant sobie wyobrażał?! Widać było, że Alexis patrzy przerażony w lusterko, a mianowicie we mnie, a oczy Gerarda były wielkie jak u srającego kota na pustyni. – Ugryzłam go! – powiedziałam, a jedyny David zaczął się śmiać.

   - Villa zamilcz! – powiedział od razu Pique. – Ona przeszła piekło! No już nic ci nie grozi. Twój Geruś już jest przy tobie. – objął mnie ramieniem.

   - Ger… - chciałam strącić jego rękę, ale wtedy samochód nagle się zatrzymał.

   - Alex, dlaczego stoimy? – przeraził się David.

   - Nie wiem! Wysiadamy! – krzyknął i już był na zewnątrz. – Czy jest na sali lekarz?! – krzyczał, biegając wokół swojego białego Audi.

   - Na cholerę ci lekarz? – zapytał David, po woli otwierając drzwi.

   - Ktoś musi uratować mój samochodzik! Geri, przyjacielu! Powiedz, że zaraz zmienisz się w lekarza i mi go wyleczysz? – stanął przed wysokim mężczyzną i zrobił proszącą minę.

   - Alexis, ale nie ja potrafię! Może Edward potrafi? – spojrzał na swojego żółwia.

   - Zapytaj go. – popędzał go Chilijczyk.

   - Uważaj, bo mu odpowie. – prychnął David.

   - Odpowiedział, że nie potrafi. – Pique zrobił smutną minkę. – Ale może zabrakło paliwa, co? David, chodź nasikamy do baku. Może pojedziemy kawałek. – wzruszył ramionami obrońca.

   - Davd, poświęcisz swój mocz? – zapytał z nadzieją Alexis.

   - Ja myślałem, że gdy już dojedziemy do Granady to zafunduję wam już jakieś leczenie, ale chyba z tego zrezygnuję… Wam już nic i nikt nie pomoże. – pokręcił głową i podszedł do przedniej maski. Otworzył ją i pochylił się nad silnikiem. Podeszłam do niego.

   - Znasz się na tym? – zapytałam.

   - Sęk w tym, że nie za bardzo… - westchnął i już miał zamykać klapę, kiedy go powstrzymałam. Pochyliłam się, popatrzyłam i już miałam przyczynę.

   - Pasek! – krzyknęłam, ciągle pochylona. Jednak podniosłam wzrok i zauważyłam, że Alexis z Gerardem dziwnie na mnie patrzą, mieli dziwne miny. Zamiast na moją twarz, patrzyli nieco niżej… Dziwne. Co mogli chcieć?

   - Jaki pasek? – zapytał Villa.

   - Pasek klinowy się zerwał! – wyszczerzyłam się, prostując i pokazując gumową linkę, trzymac ją w ręce.

   - Skąd ty wiesz jak to się nazywa? – zapytał z lekka zdezorientowany. Haaa, Davidek mnie nie doceniał!

   - Mój tatuś jest mechanikiem i co nieco o tym wiem! – uśmiechnęłam się, dumna z siebie samej.

   - Ale skąd my teraz weźmiemy nowy pasek? – zawył Alexis. – Robi cię ciemno i niebezpiecznie! – przysunął się bliżej Gerarda.

   - Ej stary, ale ja też się boję ciemności. – skrzywił się i objął przyjaciela.

   - Bierzemy swoje rzeczy, Alex zamyka samochód i szukamy noclegu. To najrozsądniejsze co możemy teraz zrobić. – postanowił David. Ależ on jest  mądry! Jednogłośnie mu przytaknęliśmy. Każdy z nich wziął swoje torby, a o moje Alexis z Gerardem zaczęli się kłócić, kto je poniesie… Najważniejsze, że ja ich nie będę musiała nieść.

   David szedł pierwszy, a chłopcy w tyle, ciągle mówiąc coś do Belli i Edwarda. Coś w stylu, że za niedługo będą małżeństwem i będą mieli dużo potomstwa. Może pozwolą mi zostać matką chrzestną któregoś dzieciątka?

 Postanowiłam dogonić Davida i zrównać z nim swoje tempo. Ciągle spoglądałam na niego i się uśmiechałam.

   - Jestem gdzieś brudny? – nagle zapytał.

   - Nie, wszystko jest w porządku. – wyszczerzyłam się.

   - Ja chcę żeby to wszystko się skończyło. Chcę już być w Granadzie z Zaritą. – westchnął.

   - Ej! Czekajcie! – wołał Alexis, biegnąc za nami z Pique, mocno trzymając swoją Bellę. – Bella powiedziała, że za trzy kilometry jest jakiś hotel! – krzyknął ucieszony.

 O tak! Hotel! Ciepła woda, wygodne łóżko, obsługa! To coś czego mi teraz trzeba. Stwierdzam jednak, że ta Bella jest mądra i przydatna. 

___________________________________

 Jest i mój rozdział :) Jak wam się podobał rozdział z perspektywy naszej bohaterki? Ja nic o nim nie myślę. Opinię pozostawiam Wam :*